Τα παλιά τοπικά ελαιοτριβεία της Καρδαμύλης αποτελούν ζωντανά ίχνη μιας εποχής όπου η καθημερινότητα ήταν άρρηκτα δεμένη με τη γη και τον ρυθμό της φύσης. Χτισμένα συνήθως από πέτρα, σε μικρή απόσταση από τα ελαιόφυτα χωράφια και τα νερά των ρεμάτων, τα ελαιοτριβεία δεν ήταν απλώς χώροι παραγωγής, αλλά τόποι συνάντησης, συνεργασίας και κοινής μνήμης.
Κατά τους φθινοπωρινούς και χειμερινούς μήνες, όταν ξεκινούσε το λιομάζωμα, οι οικογένειες της Καρδαμύλης συγκεντρώνονταν γύρω από τα ελαιοτριβεία. Ο ήχος της μυλόπετρας, που γυρνούσε αργά και σταθερά, ανακατευόταν με τις φωνές, τα γέλια και τις ιστορίες των ανθρώπων. Η διαδικασία ήταν κοπιαστική, απαιτούσε υπομονή και συνεργασία, όμως το αποτέλεσμα –το φρέσκο, αρωματικό ελαιόλαδο– ήταν πολύτιμο, σχεδόν ιερό.
Τα ελαιοτριβεία λειτουργούσαν ως μικρά κοινωνικά κέντρα. Εκεί ανταλλάσσονταν νέα, λύνονταν διαφορές και σφυρηλατούνταν σχέσεις εμπιστοσύνης. Το λάδι δεν ήταν μόνο τροφή· ήταν πηγή ζωής, οικονομικής αυτάρκειας και πολιτιστικής ταυτότητας.
Σήμερα, πολλά από αυτά τα παλιά ελαιοτριβεία σιωπούν. Κάποια έχουν εγκαταλειφθεί, άλλα έχουν μετατραπεί ή διατηρούνται ως μνημεία τοπικής κληρονομιάς. Παρ’ όλα αυτά, κουβαλούν ακόμα τη μνήμη των ανθρώπων που δούλεψαν εκεί, τον μόχθο και τη σοφία τους. Είναι υπενθύμιση μιας απλούστερης ζωής, όπου ο χρόνος κυλούσε πιο αργά και η σχέση του ανθρώπου με τη φύση ήταν βαθιά και ουσιαστική.